Solbus SM12
Niskopodłogowiec z Solca Kujawskiego

Parametry: 12-metrowy, trzydrzwiowy, niskopodłogowy, tylnosilnikowy

Liczba: 4 szt.

Lata ekspolatacji: 2016-...

W 2001 roku w Solcu Kujawskim powstała Fabryka Autobusów Solbus. Zakład bazował na dawnym Kujawskim Zakładzie Napraw Samochodów (KZNS), który trudnił się m. in. remontami Ikarusów. Pierwsze produkty stanowiły licencyjne autobusy SOR C9,5 i C10,5, kierowane do PKSów. Później jednak opracowano własne konstrukcje, przy czym początkowo były to autobusy międzymiastowe. Solbus popadł w konflikt z SORem, który zaprotestował ze względu na podobieństwo pojazdów do czeskich odpowiedników. Firma Solbus w 2008 roku postanowiła wejść na rynek autobusów miejskich. Wpływ na tę decyzję miała upadłość fabryki w Jelczu. W czerwcu 2008 roku zaprezentowano niskopodłogowy model Solbus SM12, przeznaczony do eksploatacji w transporcie miejskim. Autobus pokazano następnie we wrześniu na wystawie IAA w Hanowerze oraz w październiku na targach Transexpo w Kielcach. Pierwszym miastem, gdzie testowano Solbusa, były Kielce. Pierwsze Solbusy SM12 trafiły prawdopodobnie do Warbusa do obsługi linii miejskich w Sopocie.

Solbus SM12 #8001 na ul. Nałęczowskiej. fot. Jacek Pudło 14.02.2017

Solbus SM12 jest 12-metrową, w pełni niskopodłogową konstrukcją. Stylistykę nadwozia opracowała specjalistyczna firma designerska. Dominującymi elementami ściany przedniej są finezyjne przetłoczenia w których umieszczono soczewkowe reflektory. Autobus posiada okna boczne o dużej powierzchni. Dolna linia okien w pobliżu tylnych drzwi nie podwyższa się, co czyni Solbusa lepiej przeszklonym w stosunku do innych autobusów miejskich.

Autobusy napędza 6-cylindrowy silnik Cummins ISB 6.7 EV 285B. Znaczenie symbolu silnika jest następujące:

- ISB - seria,

- 6.7 - pojemność skokowa w litrach,

- EV - norma czystości spalin EEv,

- 285 - moc silnika w KM,

- B - wersja autobusowa silnika.

Do zapewnienia czystości spalin wykorzystywany jest katalizator SCR, co wymaga tankowania AdBlue. Wtrysk paliwa jest zrealizowany w technologii Common Rail, producent układu to Bosch. Maksymalne ciśnienie wtrysku to 1600 barów. Interwały obsługowe silnika wynoszą 60 tys. km. Pracą silnika steruje elektroniczny sterownik CM850.

Firma Cummins od lat 50. XX wieku jest czołowym producentem silników do ciężarówek i rozwinęła się w wyniku rozbudowy sieci autostrad w USA w okresie powojennym.

Silnik współpracuje z hydromechaniczną skrzynią biegów Voith Diwa 5 D854.5. Skrzynia Voith wyróżni się wewnętrznym umiejscowieniem przekładni hydrokinetycznej. Zmianę przełożeń umożliwiają 4 zespoły planetarne, sterowane za pomocą hamulców wielopłytkowych.

Silnik Cummins ISB 285B umiejscowiono w lewym tylnym narożniku w zabudowie wieżowej. Napęd przenoszony jest poprzez skrzynię biegów Voith Diwa i wał napędowy na tylny most portalowy ZF AV132. Oś przednia to również produkt ZF.

Wedle informacji producenta, cechą odróżniającą Solbusa od konkurencji jest niska masa własna, w zakresie 9400-9900 kg, wobec masy innych autobusów miejskich rzędu 10500-11000 kg. Uzyskano ją dzięki zastosowaniu ceowników oraz otworów w elementach nie przenoszących dużych obciążeń. Jak to rozwiązanie odbije się na trwałości autobusu - jeszcze nie wiadomo.

Szkielet nadwozia wykonano ze stali nierdzewnej gatunku 1.4003. Z tego samego materiały wykonano również dolne poszycia boczne. Jako materiał konstrukcyjny ściany przedniej, tylnej i dachu wykorzystano kompozyt PWS (laminat wzmocniony włóknem szklanym).

Drzwi rozmieszczono symetryczne w układzie 2-2-2. Po lewej stronie od środkowych drzwi znalazły się liczne siedzenia dostępne bezpośrednio z niskiej podłogi. Zbiornik paliwa umieszczony został w podeście w rejonie prawego przedniego nadkola. Zamontowano siedzenia pasażerskie Kiel Ideo. Wentylację zapewniają przesuwne partie okien bocznych, dwie pokrywy dachowe i 3 wyciągi dachowe oraz klimatyzacja przestrzeni pasażerskiej.

Do obsługi urządzeń pokładowych zastosowano elektroniczną sieć CAN-BUS, służąca też do diagnostyki.

Tak jak w innych autobusach miejskich, wzdłuż lewej ściany zamontowano grzejniki konwektorowe. W pojeździe są też nagrzewnice oraz piec grzewczy do zimowego nagrzewania silnika i wnętrza.

Fotel kierowcy znajduje się na poduszce pneumatycznej i posiada wielostopniową regulację.

We wnętrzu z systemów elektronicznych znalazły się korale LCD oraz monitoring.

Traf-Line i LLA w związku z wygranym przetargiem na obsługę linii ZTM wprowadziły do ruchu w 2016 r. wozy 8001-8003. Można je spotkać m. in. na liniach 12 i 79.

W 2019 r. do taboru LLA dołączył Solbus nr 8011. Wóz jeździł wcześniej w Olsztynie.

• Poprzedni artykuł
• Następny artykuł