W 1953 r. założono Wieczorową Szkołę Inżynierską w Lublinie (od 1965 r. Wyższą Szkołę Inżynierską) - w skrócie WSInż. Od lat 1959-1963 zajęcia prowadzono w Pałacu Sobieskich przy ul. Bernardyńskiej. Część zajęć odbywała się m. in. w baraku przy ul. Wiercińskiego, blisko ul. Głębokiej.

 

Rozwój uczelni przyspieszył w latach 60. W latach 1966-1968 zbudowano pierwszy nowy gmach Wydziału Elektrycznego. Przejęto obiekty po Technikum Mechanizacji Rolnictwa. W 1968 r. w prasie ukazał się projekt nowego miasteczka akademickiego WSInż dla 6000 studentów. Projekt opracowali Jerzy Androsiuk, Stanisław Fijałkowski oraz Rita i Tadeusz Nowakowscy z lubelskiego Miastoprojektu, znani z projektów lubelskich osiedli.

 

Prace budowlane ruszyły w 1969 r., a budowa kampusu przy ul. Nadbystrzyckiej nabrała dynamiki w latach 70. Powstały:

- 4 domy studenckie - wieżowce - w latach 1971-1975

- gmach Instytutu Inżynierii Budowlanej i Sanitarnej oddany w 1975

- gmach Instytutu Technologii i Eksploatacji Maszyn oddany w 1976

- stołówka dla 2200 osób

 

Pogorszenie się sytuacji gospodarczej wstrzymało planowaną budowę kolejnego gmachu, rektoratu i hotelu uczelnianego.

W 1977 r. WSInż przemianowano na Politechnikę Lubelską.

W 2001 r. na tyłach kampusu powstał nowy budynek Wydziału Inżynierii Środowiska, a do najnowszych inwestycji należy oddane w 2014 r. Centrum Innowacji i Zaawansowanych Technologii o charakterystycznej, rdzawej elewacji.